Je denkt: we gaan uitkijken over een landschap. We beklimmen een staketsel en eenmaal bovenin gaan we over de dingen heen kijken. De blik waait uit. Rust voelen we, we gaan vlakken en lijnen zien en een samenspel van zon en water. En wat is het goed de stad uit te zijn. De stad stuurt de blik in rechte lijnen, kokert je gedachten, vind je niet? Het denken raakt daar zo vast. Ik word rechtlijnig van de stad en waarom zou je zoiets laten gebeuren in ’t hoofd als je ook op dagelijkse schaal over bos en rivier kunt kijken! Ik ga op zoek naar een huisje in het landschap. Ik ben geïnspireerd. Met een moestuin en een voedselbos en een eigen varken. En dan elke dag kijk ik uit over die rivier en dat bos! Dat bos!
Nee, zegt Johannes Bellinkx. Deze toren werkt andersom. De blik gaat naar benee. Het is een beneden toren. We klimmen de aarde in. Naar het donker. Tussen de beestjes. We horen, nee voelen, hoe het er trilt.
Zo tussen 19 en 24 mei is Johannes in Kopenhagen, op zoek naar de beste plek voor Watchtower. Ook neemt hij omgevingsgeluiden op, die later zullen opduiken in een compositie. Watchtower is in de zomer van 2026 te zien tijdens Metropolis (niet te verwarren met het Metropolis festival op Rotterdam Zuid. Dat van Johannes vindt plaats in, dus, Kopenhagen)