dag
De Maas wachtte op ons. Leeg en bijna droog, in een gouden licht.
We vulden een potje met water dat achthonderd kilometer had afgelegd en aquarelleerden. Tussen sprieten en mieren. Het papier bolde paars. Niet de kleur van de Maas, maar dit vonden we mooi.
Met het kleinste fietsje zonder trappers bolderden we over de stenen. Wit steen, het bed van de Maas is wit. Het bed van het wachtershuis kraakte. Het was liever alleen geweest.
De frieten hadden een mascotte. En ze heetten frietsjes. We gingen frietsjes eten aan een drukke straat. Een verkeersrivier – zo je wilt.
Wat trekt de Maas aan? Honden. Met spitse neuzen. Sterke bewakers. Herdershonden en bull-achtigen. Stevig gepoot. De tanden gepunt. Al die honden. En daar tussendoor bewoog dat Maaswachterskind. Op die mini kleine fiets. De armpjes, de slagaders in de nek waar zo’n hond met het grootste gemak – kon ik me concentreren op de Maas? Nee. Gewoon: nee.
De Maas, was het wel de echte? Die bedding, die lag daar zo, zo … open. Zo stil. Terwijl: onderweg waren we over bruggen gereden, gigantische bruggen met een wegdek waar zo’n cadans in zit als je eroverheen gaat. We hadden een paar keer uitgekeken over de Maas. Een grote parelvlakte zagen we dan, een dikke glimmer. Het water had zo glad in de bedding gelegen, zo stucadoor-glad!
Op weg hadden we een stuk snelweg gepasseerd waar een bord meldde dat we de rivier overstaken, maar er was niks van te zien. Het zicht werd ons met stevige platen onthouden. Maahaas, ben je daar? riepen we. En ik dacht: wat is het dat er hier aan het oog onttrokken wordt? Is dit je slechte kant, Maas? Of wordt hier chemisch spul geloosd?
nacht
‘Als je in de nacht naar buiten gaat. Hou dan afstand van de wilde paarden. Ze zijn het niet gewend’
Denkend aan paarden lag ik naast een mondje dat kwijlde. Ik poogde me niet te bewegen, wilde bed niet ontstemmen en – was het een droom?- even, heel even stond de Maas in de kamer. Bij ons. Een meter hoog stond ze daar. Eerst aquarelleerde ze de muren, met waterige kwast. Toen werd ze moe. Zette zich op de rand van ons bed, helde achterover, legde zich als een deken over ons heen.
Ook in oktober wachten er mensen bij de Maas, elke dag. Ze dragen bij aan Maaswacht, dat onderdeel uitmaakt van Maaslab. Maaswacht is een meerjarig project, een samenwerking tussen de Maas, SoAP en TAAT. Wil je zelf eens wachten bij rivier, wandelen tussen nachtelijke paarden misschien? Stuur dan een bericht naar maaswacht@gmail.com.