De Maas stroomt en stroomt. Stroomt altijd. En er is altijd wel iemand die ernaar kijkt.
Een groepje mensen zit dag en nacht achter een trits monitoren. Een caleidoscopische overzicht van water dat in diverse richtingen om hoeken guts, in vlakken vloeit. In de nacht flikkeren de schermen op, in morfende kleuren: de warmte en koude van het rivierwezen, vertaald met infra-rood.
Vanachter de computer kan je de scherm-kijkende wachters imiteren. Via een webcam hoed ik de Servaasbrug, in Maastricht. De rivier stroomt van rechts naar links. Ik kijk naar een zachtblauwe zomerdag. Over de brug golft een stortvloed aan fietsers.
Er valt er één. Gaat het? Onzinnig natuurlijk om zoiets tegen een scherm te zeggen. Niemand hoort me. Ik ben fysiek niet dáár. Ik kan niets doen. En zo leert dit digitaal Maaswachten leert me en passant het verschil tussen de wacht houden en getuigen, tussen hoeden en toekijken.
Onder de naam Maaswacht is er elke dag iemand lijfelijk aanwezig bij de rivier. Geen schermen dus, maar wind en water. Ook nu, deze hele maand augustus, is er iemand bij de Maas. Die iemand brengt de dagen door met de rivier en slaapt in een huisje nabij.