Ergens tussen de plooien van het gordijn zal ze tegen deze tijd wel zijn. Lapland voorbij. Ze fietst vast langs het Samaai-meer (waar een prachtige soort zeehondjes zwemt). Een wild gebied, well over a thousand kilometres of woods, lakes, reindeer and welcoming locals.
De wereld is ontstaan uit een kosmisch ei. En de melkweg is de route die vogels door het donker afleggen. O de vogels. Bij geboorte brengen ze je ziel (vers uit de ruimte), bij sterven halen ze hem weer op. Om te voorkomen dat de zielevogel al te vroeg terugkeert (men is bang dat hij een slapende mens aanziet voor een dode), zetten de Finnen een houten vogel naast het bed. Hopelijk zet zo’n welcoming local er eentje op het nachtkastje van Paulien.
Wakker en voorbij de duizend kilometers bos zal ze stuiten op de actualiteit: waar de route van het ijzeren gordijn naar rechts afbuigt, om de Finse Golf heen naar Rusland, zal Paulien Oltheten naar links moeten. Weg van het gordijn. Niet langs Sint Petersburg en niet langs het geheimzinnig nucleair terrein van Sosovy Bor. Niet ook, langs de Vriendschapsbrug waarmee Estland met Rusland verbonden is.
Op 13 juli keert Paulien weer terug.