SoAP

Het werk van Johannes Bellinkx (1978) balanceert op de grens van theater, beeldende kunst en film. Steevast zoekt hij naar een prikkelende manier om vorm en inhoud op elkaar te laten inwerken.

In de periode 2017-2020 versterkte Bellinkx zijn positie als maker, nationaal en internationaal. Reverse was de afgelopen jaren veelvuldig te zien op Europese performing arts festivals. Omdat zijn werk interdisciplinair is, wil Bellinkx ook in het beeldende kunst circuit een plek veroveren.

Als maker zet hij de komende periode in op het verder ontwikkelen en aanscherpen van zijn vormtaal: met meer branie, meer geprononceerd en radicaal werk maken zonder aan gelaagdheid en subtiliteit in te boeten. Het liefst binnen nieuwe samenwerkingen en met makers uit andere disciplines.

Bellinkx werkt op dit moment (22/23), samen met beeldend kunstenaar Daan Brinkmann, aan het Parcel Project, een immersief project over het traject dat een postpakket aflegt.

“Hallo, laat ik me even voorstellen, ik ben een postpakket! Ik besta uit cellulose- en ligninevezels, wat plakband en een vooronderstelling om je spullen heel te houden. Mijn uiterlijk is als een schelp, de innerlijke leegte stelt me in staat om dingen te bevatten. Of het nu sokken of noedels zijn, vibrators of fentanyl: ik zal me insluiten rond praktisch alle consumptiegoederen op de planeet. 

Al die tijd was ik maar één klik van je verwijderd. Totdat, abracadabra: ik voor je deur stond. Om bij je te komen rolde, gleed, hobbelde en sprong ik van knooppunt naar knooppunt, door het logistieke doolhof dat onze planeet bedekt als een snoeppapiertje. Tijdens mijn reizen kom ik röntgenscanners tegen, snuffelende hondenneuzen, of een ruwe behandeling als ik pech heb. Soms heb ik blauwe plekken. En als ik eindelijk aankom en al het harde werk is gedaan: eindig ik in de papierbak.

Maar deze keer niet. 

Zie je, ik ben eigenlijk geen doorsnee pakje. In plaats van consumptiegoederen bevat ik digitale ogen en oren; instrumenten waarmee je een ruimte kunt voelen die normaal ontoegankelijk voor je is. Kom en rijd mee!”

Het werk van Rita Hoofwijk (1994) bestaat uit installaties en locatiespecifieke, ruimtelijke interventies. Het zijn tijdelijke omgevingen die, in alle eenvoud, lijken te vragen om een heroverweging van dat wat als onveranderlijk wordt ervaren. In wisselende samenwerkingen verkent ze de mogelijkheden van de (tussen-)ruimtes die haar praktijk definiëren. 

Op dit moment is Rita bezig met Jean. Jean is te bezoeken via de smartphone van de reiziger, in de trein, voor de duur van een reis. Het is geïnspireerd op een manifest van kunstenaar Jean Tinguely, waarin hij oproept onze horloges weg te gooien, de minuten en uren naast ons neer te leggen. 

Met Jean biedt kunstenaar Rita Hoofwijk een service voor een klok-tijdloze reis. Niet het uurwerk, maar de waarneming en ervaring van het constante bewegen staan centraal: de beweging van de trein zelf; van het lichaam; van de in en uitstappende medereizigers; het landschap buiten, de veranderende seizoenen. Jean nodigt uit tot het verliezen van elk tijdsbesef en focust des temeer op de tijdbeleving.

Daarnaast was in de foyer van de Brakke Grond tijdens Beyond the Black Box een preview te vinden van de tweede editie van A series of Suggestions. Deze publicatiereeks is onderdeel van het onderzoekproject The sound of shared Intimacy van Leonie Persyn (Universiteit Gent, S:PAM – Studies in Performing Arts and Media). Elke editie ontvouwt en viert een specifieke samenwerking. In de tweede editie Here (not anywhere) bekijken Leonie Persyn en Rita Hoofwijk wat er gebeurt in de ontmoeting tussen een plaats en een kunstenaar, een kunstenaar en een publiek, en een publiek en een plaats. In een zich ontvouwende dialoog zoeken ze naar wat het betekent om hier te zijn in de artistieke praktijk van Rita Hoofwijk.

Salomé Mooij, performer en theatermaker, is geboren in Den Haag op 10 december 1990. Na de middelbare school reist ze naar België om Wijsbegeerte aan de Universiteit Gent en Theater regie aan het RITCS (Brussel) te studeren. De komende jaren focust Salomé zich op het ontwikkelen van haar artistieke praktijk. Daarbij wordt ze ondersteund door SoAP Maastricht, C-Takt, De Brakke Grond, wpZimmer, De Nwe Vorst en METROPOLIS/KIT.

Salomé maakt insitu werk op het snijvlak van performance en artistiek onderzoek: fysieke denkoefeningen die zich kenmerken door een verlangen naar aftasten, uitvouwen en het verbinden van het micro en macroniveau in ons bestaan. Binnen deze theatrale kaders onderzoekt ze de verbindingen die er mogelijk zijn tussen verschillende realiteiten in de stad, met een speciale aandacht voor dat wat aan het oog onttrokken wordt. Door details uit te vergroten hoopt zij een krachtenveld zichtbaar te maken, waarin het publiek als deelgenoot zijn eigen relatie mag onderzoeken. 

Afgelopen tijd werkte Salomé aan Proximics, een performance over nabijheid. Gebaseerd op het boek van Edward T. Hall, The Hidden Dimension oefent zij zich via verschillende nabijheden, afstanden en toenaderingen in het verhouden tot de ander en de ruimte tussen ons in. Soms is dit een onhandige oefening, een meest klunzige handeling, is het soms onverstaanbaar en soms te luid, blijft het te ver of komt ze te dichtbij; één ding is duidelijk: het kan in elk geval niet zonder de ander.

Nick Steur (1982) is een kunstenaar met een eigen handschrift: poëtisch, aards, beeldend en intuïtief. Hij ontsluiert tijdloze werelden via steen en enorme concentratie, gedicteerd door concrete natuurwetten. Een manier van kijken en doen die in ons complexe, hoogtechnologische bestaan nagenoeg is vergeten of er tenminste in een groot contrast tot staat.

Zijn werk mag zich dan bewegen op het snijvlak met beeldende kunst, de performatieve component is vaak essentieel: wezenlijk is het samenzijn van Steur als performer met de bezoeker, in een gebeurtenis die zich alleen hier, eenmalig kan afspelen.

De afgelopen tijd werkte Nick aan TREK, een samenwerking met Peergroup. Nick: “Ik ben gefascineerd door het verhaal en de reis van deze zwerfstenen. Op deze plek zijn namelijk geen bodem-eigen stenen te vinden. Ze zijn achtergebleven na de voorlaatste ijstijd, toen ze vanuit Scandinavië hier neerstreken. Eigenlijk zwerven ze nu nog steeds; de keien verplaatsen zich traag maar op vele manieren en vaak door mensenhanden. In het project staat de zwerfsteen centraal en reizen mens en steen samen door het door hen gedeelde Drentse landschap.”

Samen met Dirk Bruinsma, artistiek directeur van Peergroup, onderzocht hij vanuit de uitvalsbasis van Peergroup in Donderen het landschap en ontwikkelde zo de stiltewandeling TREK.

TREK is een geheel zelfstandige wandeling. Je krijgt een persoonlijke code als je deze korte pelgrimstocht voor twee personen boekt. Daarmee kun je overdag de TREK-container betreden, krijg je een audio-introductie en laat je zoveel bagage achter als je durft los te laten. Vervolgens kies je een koord en maak je je vast aan de steen van je keuze (je nieuwe gewicht). Samen volg je de uitgezette route in je eigen tempo, in stilte. De hele dag is voor jou.

TAAT is een collectief dat werkt op het snijvlak van theater, architectuur, beeldende kunst en performance. In 2012 werkten Gert-Jan Stam (1972) en Breg Horemans (1985) samen aan het project KHOR I op de Floriade in Venlo (NL). Terugkijkend bleek dit het startpunt voor een langdurige samenwerking onder de naam TAAT, Theatre as Architecture, Architecture as Theatre.

Dezelfde dag zag het HALL33-project het levenslicht. HALL33 is een sleutelproject binnen het jonge oeuvre van TAAT, omdat het essentiële thema’s op het snijvlak van theater en architectuur bevraagt. Naast het bouwen aan een Live Archief waarin het alle projecten wil onderbrengen vanaf 2011 tot op heden werkt TAAT samen met SoAP en de rivier de Maas aan het Maaslab. Maas Lab is ontstaan uit onze gezamenlijke nieuwsgierigheid naar hoe een daadwerkelijk partnerschap met de Maas – een meer dan menselijke entiteit – onze menselijke manier van kijken naar entiteiten en organisaties in het algemeen kan veranderen.

Anneke’s rol – in en voor de sector – is een beweeglijke. In de veelheid van werkzaamheden, partners en ideeën richt zij zich voortdurend op veranderende werkpraktijken, flexibele (wellicht nieuwe) manieren van produceren en light weight samenwerkingen met telkens nieuwe makers. Eerder werkte zij met Edit Kaldor (2011 – 2013), Lotte van den Berg (2013 – 2016) en theatercollectief Schwalbe (2015 – 2020).

In de verscheidenheid van samenwerkingen bouwde Tonen de afgelopen jaren een praktijk op gekenmerkt door een doorlopend bevragende houding. Dit leidde steeds meer tot nieuwe vormen van partnerschappen, andere perspectieven op manieren van organiseren, flexibiliteit in het denken binnen projecten en processen en het onderzoeken van een telkens veranderende relatie van kunst tot de samenleving.

Anneke Tonen studeerde als wetenschapper af in de Master Comparative Cultural Analysis en schreef een thesis over de overwaardering van kennis in de maatschappij.

Ze is algemeen directeur van SoAP Maastricht.

Benjamin Vandewalle (1983) doorliep de Koninklijke Balletschool van Antwerpen en studeerde in 2006 af aan P.A.R.T.S. Na negen jaar hoofdzakelijk in de black box van het theater te opereren, groeide bij Vandewalle de behoefte om uit de comfortzone van het theater te breken. Hij zocht zijn toevlucht in een onderzoekstraject rond stadschoreografie.

In 2019 toerde Vandewalle met zijn artistieke kermis Studio Cité door Europa, een speeltuin voor de menselijke blik in de vorm van installaties, performances en interventies. Gecentreerd op een plein in de openbare ruimte creëerde Vandewalle met Studio Cité een ruimte waar sociale ontmoetingen, discussies en de uitwisseling van ideeën kunnen plaatsvinden.

Van 2017 tot 2021 is Vandewalle artist-in-residence in het Kaaitheater in Brussel.