Elk jaar opnieuw trekken de boswachters van Terschelling een lijn. Dit deel van het eiland is voor de culturelen, het andere behoort de natuur. Bekijk je de kaarten van vroeger tot nu, dan zie je de lijn dansen, wurmelen. Dan weer krullerig, dan zacht zwierig tot recht. Hoe komt dat, waarom dat ge-ver-leg en ge-her-ver-leg van die lijn?
De zandhagedis. De rugstreepschilpad met zijn muizensnelle tred. De dennenorchis. Ze migreren het eiland rond. En onze gigantische voeten dienen uit de buurt te blijven van al dit platwals-gevoelige leven. Daarom die lijn. (Was de zandhagedis groter geweest dan wij, van Godzilla-achtig formaat, dan hadden we het op onze beurt ook op prijs gesteld als hij achter de lijn zou blijven. Met name tijdens de paringstijd, die precies gaande is als Oerol zich voltrekt, toont de zandhagedis zich een weinig genuanceerd wezen. Vraatzuchtig en opdringerig, tot ronduit agressief).
Van 14 tot 21 juni, op Oerol, danst Cie. Tumbleweed de wurmelbewegende lijn tot leven. Van de kaart, in het landschap. Vanaf zonsopgang trekken ze het eiland over. Van oost naar west. Op zes plekken activeren ze de raaklijn. Al die plekken dragen de naam van een beschermd dier of plantje.