Over Terschelling loopt een lijn, onzichtbaar voor het dagelijks oog. Zichtbaar op kaarten die betrekking hebben op natuur, bescherming van de natuur. Eerst was er het eiland, zeggen die kaarten. Het eiland was eerst. Het is de basis van al. Het draagt de akkers en de fietspaden. En het grote festival dat jaarlijks wordt gevierd.
Om het eiland veerkrachtig te houden mogen sommige stukken niet door mensen worden bezocht. Welke, dat toont die lijn. Aan de ene kant is geen ruimte voor stemmen, scooters, foto’s en mensengeur. Aan de andere juist volop. En toch blijft het eiland één.
‘Zie het als een lijn in het zand: een grens die niet bedoeld is om twee delen van elkaar te scheiden, niet om te verdelen, maar om beide kanten voor altijd te verstrengelen.’ las Rita Hoofwijk in een werk van Karen Barad. Die lijn der verstrengeling zoekt Rita nu op. In een werk genaamd Raaklijn voegt ze zich voor vier jaar bij Festival Oerol. Elk jaar verschiet het werk van vorm.
In de de editie van 2024 maakte Rita de lijn zichtbaar met behulp van het publiek. Ze vroeg mensen op verschillende punten stil te staan, hem zo in stukjes voor even te belichamen. Vanaf 2025 nodigt ze steeds een volgende kunstenaar uit om het principe van de raaklijn te benaderen en vorm te geven. Dit jaar is dat compagnie Tumbleweed: twee choreografen die hun basis hebben in Brussel en Zürich.